نمایه سیاسی جمعی از کشور هایی عربی
کویت
کویت کشوری کوچک و نفت خیز است که در راس خلیج فارس قرار دارد. همسایگان بزرگ و مقتدر این کشور عبارتند از عربستان سعودی در جنوب، عراق در شمال و ایران در شرق.
میدانهای نفتی این کشور برای اولین بار در دهه ۱۹۳۰ مورد بهره برداری قرار گرفتند. از زمان توسعه صنعت نفت پس از جنگ جهانی دوم و استقلال کشور در سال ۱۹۶۱، نفت بر اقتصاد حکمفرما بوده است و ۹۰ درصد درآمد صادراتی کویت را تشکیل می دهد.
در سال ۱۹۹۱ کویت صحنه نبردی عظیم بین نیروهای یک ائتلاف نظامی بین المللی به رهبری آمریکا و لشکرهای عراقی بود که کویت را تحت اشغال خود قرار داده بودند. در عملیات "توفان صحرا" نیروهای عراقی از کویت بیرون رانده شدند، اما این جنگ به تخریب زیربنای اقتصادی کشور و بازسازی مجدد آن منجر شد. جنگ همچنین مورد قطع صادرات نفت در این ایام شد.
دوازده سال بعد، یعنی در سال ۲۰۰۳، کویت بار دیگر میزبان حضور یک ائتلاف نظامی عظیم به رهبری آمریکا در مرز کشورش با عراق با هدف خلع سلاح و برکنار کردن صدام حسین، رهبر وقت عراق، شد.
اخیرا در کویت تلاشهایی در راستای اصلاح ساختار سیاسی مرد سالار این کشور به عمل آمده است. این تلاشها شامل شکایتی علیه دولت به منظور دادن حق رای به زنان و شرکت آنها در انتخابات بود.
شیخ جابر الاحمد جابر الصباح، رهبر کشور، در سال ۱۹۹۹ طرحی به مجمع ملی ارائه داد که بر اساس آن زنان بتوانند از حقوق کامل سیاسی برخوردار شوند. لیکن این طرح با ۳۲ رای منفی در برابر ۳۰ رای مثبت رد شد.
اطلاعات کلی
جمعیت: ۲.۵ میلیون (سازمان ملل متحد ۲۰۰4)
پایتخت: کویت
مساحت: 17.818 کیلومتر مربع
زبان اکثریت: عربی
دین اکثریت: اسلام
امید به زندگی: ۷۵ سال (مردان) ۷۹ سال (زنان)
واحد پول: ۱ دینار = ۱۰۰۰ فلس
صادرات عمده: نفت، میانگین
درآمد سالانه: 16,34۰ دلار، (بانک جهانی ۲۰۰2)
نشانه حوزه اینتزنت: kw.
کد بین المللی تلفن: 965+
رهبران سیاسی
امیر کشور: شیخ جابر الاحمد جابر الصباح
در دسامبر ۱۹۷۷، شیخ جابر الاحمد جابر الصباح، که از سال ۱۹۶۶ ولیعهد کشور بود و بین سالهای ۱۹۶۵ و ۱۹۷۸ مقام نخست وزیری را بر عهده داشت به جانشینی پسرعموی خود، شیخ صباح السلیم الصباح، منصوب شد.
شیخ جابر که رهبری قاطع است در سال ۱۹۸۱ اجازه داد که مجمع عمومی، اصلاحاتی در رابطه با عملکرد خود به اجرا در آورد. اما در سال ۱۹۸۶ بروز اختلافاتی بر سر صلاحیت این مجمع برای استیضاح وزرا باعث شد تا شیخ جابر آن را منحل کند.
شیخ جابر در سال ۱۹۸۵ از یک توطئه سوء قصد ترور جان سالم بدر برد و بعد از حمله عراق به کشورش در اوت ۱۹۹۰ به عربستان سعودی گریخت و در آنجا دولتی در تبعید تشکیل داد. او پس از عقب نشینی نیروهای عراقی در مارس ۱۹۹۱ به کویت بازگشت.
در طی دوران تبعید، رهبران احزاب مخالف در کویت با او به توافق رسیدند که در صورت بازگشایی مجمع ملی از او حمایت نمایند. او در سال ۱۹۹۲ به این امر تن داد.
نایب امیر - ولیعهد: شیخ سعد العبدالله السلیم الصباح
نخست وزیر و وزیر امور خارجه: شیخ صباح الاحمد الجابر الصباح
معاون نخست وزیر و وزیر دفاع: شیخ جابر مبارک الحامد الصباح
رسانه ها
مطبوعات کویت از آزاد ترین و شفافترین جراید در جهان عرب هستند و غالبا مقالات تندی در ارتباط با اوضاع سیاسی و عملکرد دولت منتشر می کنند.
خبرنگاران کویتی نسبت به همتایان خود در منطقه از آزادی بیشتری برخوردارند. اما در مورد مطالب مربوط به شیخ کویت و مقامات بلندپایه سلطنتی از خود خویشتن داری نشان می دهند.
بر اساس قانون مطبوعات توهین به خدا و یا پیامبر اسلام مجازات زندان در پی دارد.
مالکیت رادیو و تلویزیون کویت در دست حکومت است. با وجود فقدان شبکه های رادیو و تلویزیونی مستقل کویتی ها می توانند برنامه های محبوب شبکه های عربی را از طریق ماهواره دریافت کنند.
ناشران جراید ملزم به دریافت مجوز از وزارت اطلاع رسانی هستند. این وزارتخانه مسئول سانسور کتاب، فیلم، مجلات و نشریات وارداتی است که حاوی مطالبی هستند که حکومت آنها را از لحاظ اخلاقی موهن تلقی کند.
حتی رادیوی بی بی سی از طریق موج اف ام در پایتخت قابل شنیدن است.
مطبوعات
الوطن - روزنامهتلویزیون
تلویزیون دولتی کویت، شامل ۳ شبکه و یک کانال تلویزیونی ماهواره ای
رادیو
رادیو دولتی کویت، به زبانهای عربی و انگلیسی
خبرگزاری
خبرگزاری کویت (کانا)، به زبانهای عربی و انگلیسی
عربستان سعودی
عربستان سعودی که نام خود را از خاندان آل سعود که در قرن ۱۸ به قدرت رسید، گرفته است، شامل منطقه حجاز - محل تولد محمد، پیامبر اسلام، و مهد اسلام است. این امر، در کنار حمایت آل سعود از یک تفسیر انعطاف ناپذیر از اسلام اهل سنت، معروف به وهابیگری، باعث شده است که عربستان یک هویت شخصی مذهبی نیرومند کسب کند.
ملک عبدالعزیز، که به شیر نجد شهرت دارد، عربستان سعودی را در سال ۱۹۳۲ بنیان نهاد. او حجاز را از خاندان هاشمی تصاحب کرد و کشوری متحد تحت سلطه خاندانش تاسیس کرد. در پی وفات او در سال ۱۹۵۳ پسرهایش یکی پس از دیگری جانشین او شدند.
سلطه خاندان آل سعود بر قدرت بدین معنی بود که شاهان یکی پس از دیگری توانستند در قرن بیستم بر نوسازی کشور و توسعه نقش آن به عنوان یک قدرت منطقه ای تمرکز کنند.
منافع خاندان سلطنتی ایجاب می کند که ثبات در منطقه حفظ و عناصر افراطی سرکوب شوند. از این رو عربستان از استقرار نیروهای امریکایی در کشور در پی حمله عراق به کویت در ۱۹۹۰ استقبال کرد.
لیکن گفته می شود که عدم تحمل هرگونه مخالفت از سوی قدرت حاکم احتمالا سبب ترویج گروههای ناراضی از جمله سازمان القاعده تحت رهبری اسامه بن لادن شده است. این گروه ها از تنفر مردم نسبت به نقش آمریکا در منطقه استفاده می کنند.
در پی وقوع حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ در نیویورک و واشنگتن - که اکثرا از سوی اتباع عربستان سعودی صورت گرفت - مقامات سعودی بر سر این دو راهی قرار گرفتند که آیا غریزه طبیعی خود را که تقویت امنیت داخلی است دنبال کنند یا اینکه به فشارهای موجود تن دهند و دموکراسی بیشتری در اختیار مردم قرار دهند.
در مه ۲۰۰۳ انفجارهای انتحاری در ریاض به کشته شدن ۳۵ تن، از جمله اتباع کشورهای دیگر منجر شد. بعضی از سعودیها این انفجارها را - که به عناصر القاعده نسبت داده شده - معادل حوادث ۱۱ سپتامبر در امریکا توصیف کرده اند.
از آن تاریخ مطالبات برای اصلاحات سیاسی افزایش یافته است در حالی که هراس از بمب گذاری های انتحاری موجب گسترش سرکوبها علیه افراطیون مظنون شده است.
اطلاعات کلی
جمعیت: ۲۴.9 میلیون (سازمان ملل متحد ۲۰۰4)
پایتخت: ریاض
مساحت: 2.24 میلیون متر مربع
زبان اکثریت: عربی
دین اکثریت: اسلام
امید به زندگی: ۷۱ سال (مردان)، ۷۴ سال (زنان)
واحد پول: ۱ ریال سعودی = ۱۰۰ هلاله
صادرات عمده: نفت و گاز، حبوبات
میانگین درآمد سالانه: 8,530 دلار (بانک جهانی ۲۰۰2)
نشانه حوزه اینترنت: sa
کد بین المللی تلفن: 966+
رهبران
رئیس کشور: شاهزاده عبدالله بن عبدالعزیز آل سعود
پس از مرگ ملک فهد درسال ۲۰۰۵ شاهزاده عبدالله، برادر ناتنی او و ولیعهد کشور، ریاست کشور را بدست گرفت. شاهزاده عبدالله که حدود هشتاد سال دارد از سال 1982 ولیعهد عربستان سعودی بود و پیشتر شهردار مکه نیز بوده است.
گفته می شود که شاهزاده عبدالله که تمایل کمتری نسبت به رابطه با غرب نشان می دهد از محبوبیت فراوانی در داخل کشور برخوردار است. در حالی که حامیان او معتقدند که وی مسلمانی مومن و وطن پرست است که بر ضد فساد مبارزه می کند، منتقدانش ادعا می کنند که وی انتظارات مردم را برآورده نکرده است..
معاون دوم نخست وزیر: شاهزاده سلطان بن عبدالعزیز آل سعود
وزیر خارجه: شاهزاده سعود الفیصل بن عبدالعزیز السعود
وزیر کشور: شاهزاده نایف بن عبدالعزیز آل سعود
رسانه ها
با اینکه عربستان سعودی از پیشتازان شبکه های ماهواره ای تلویزیونی پان - عرب است، فضای رسانه ای این کشور شدیدا کنترل می شود. حکومت انتقاد از اصول مذهبی، دولت و خاندان سلطنتی را تحمل نمی کند.
اما در سال ۲۰۰۳ علائم شفافیت در رسانه ها نمایان شد و برخی مطالب که سابقا تابو محسوب می شدند تحت پوشش خبری قرار گرفتند. علت بروز این شهامت و شفافیت به وقایع ۱۱ سپتامبر و تروریسم داخلی نسبت داده شده است.
مسئولیت کل برنامه هایی که در این کشور پخش می شوند به عهده سرویس پخش خبر دولتی است. این سرویس چهار شبکه تلویزیونی، از جمله شبکه خبر الخبریه، را اداره می کند. ریاست شورای نظارت بر فعالیتهای رادیو و تلویزیون بر عهده وزیر فرهنگ و اطلاعات است.
ایستگاههای مستقل رادیو و تلویزیونی اجازه فعالیت در خاک عربستان سعودی را ندارند. ولی این کشور یکی از بازارهای عمده شبکه های ماهواره ای پان عرب است که در صورت پرداخت وجه اشتراک قابل دسترسی هستند. تعدادی از این شبکه ها متعلق به سرمایه داران سعودی اند، از جمله شبکه ام بی سی واقع در دوبی - که متعلق به شوهر خواهر پادشاه عربستان است - و شبکه اوربیت واقع در رم.
ساکنان شرق عربستان سعودی می توانند شبکه های تلویزیونی آزادتر همسایگان خود در خلیج فارس را تماشا کنند.
انتشار هیچ رسانه ای بدون دریافت حکم سلطنتی میسر نیست. در عربستان سعودی تعداد ۱۰ روزنامه و دهها مجله منتشر می شود. همچنین روزنامه های عربی که از مرحله سانسور عبور کرده اند نیز قابل دسترس اند. در رابطه با چاپ اخبار حساس روزنامه ها عموما از خبرگزاری دولتی پیروی می کنند.
مطبوعات
تلویزیون
رادیو
خبرگزاری
اینترنت
دولت به قصد جلوگیری از دسترسی به سایتهای اینترنتی که ناخوشایند تلقی می کند - از قبیل مطالبی در ارتباط با مذهب یا موارد دیگری از جمله جلوگیری از پخش برهنگی - سرمایه گذاری سنگینی در سیستمهای امنیتی نموده است. در فوریه ۲۰۰۲ مقامات دولتی بیش از ۴۰۰ سایت اینترنتی را بدون هیچ توجیهی مسدود کردند.
دسترسی بدون مجوز به اینترنت از طریق بحرین و امارات عربی متحده امکان پذیر است. گفته می شود که دوسوم کاربران اینترنت زنان هستند - که احتمالا دلیل آن محدودیتهایی است که در زمینه تردد با آنها روبرو هستند.
در مارس 2001، کاربران اینترنت حدود570 هزار نفر بودند.
سوریه
سوریه کشوری که زمانی مرکز امپراتوری اسلام بود، منطقه ای را تحت پوشش قرار می دهد که در گذشته شاهد تهاجمات و تجاوزهای تقریبا همه قدرتهای بزرگ بوده است . از رومیها و مغولها و ترکها گرفته تا سربازان جنگهای صلیبی بوده است.
در سوریه که کشوری با جلگه های حاصلخیز، صحرا و کوهستان است گروههای نژادی و مذهبی گوناگونی از قبیل کردها، ارمنی ها، آسوریها، شیعیان علوی و اهل فرقه دروزیه زندگی می کنند. اما اعراب سنی بخش اعظم جمعیت را تشکیل می دهند.
سوریه کنونی در سال ۱۹۴۶ استقلال خود را از فرانسه بدست آورد. با این همه این کشور، به ویژه به دلیل منافع متناقض گروههای مختلف در جامعه، شاهد دورانی از بی ثباتی سیاسی بوده است.
سوریه و مصر برای مدت کوتاهی (۶۱-۱۹۵۸) در دوران ریاست جمهوری جمال عبدالناصر اتحادیه ای را تشکیل دادند. ولی کودتایی نظامی استقلال را به کور بازگرداند.
در سال ۱۹۶۳ حزب پان عرب بعث که تحت کنترل علویها بود قدرت را به دست گرفت و تا به امروز در راس قدرت باقی مانده است.
حکومت بعثی، به ویژه در دوران حافظ اسد، در عرصه داخلی با حکمرانی اقتدارگرایانه و در عرصه بین المللی با سیاستی شدیدا ضد اسرائیلی توصیف شده است. در سال ۱۹۶۷ سوریه بلندی های جولان را در جنگ با اسرائیل از دست داد. اما به دلیل جنگ داخلی در لبنان، کشور همسایه اش، موفق شد که نفوذ خود را در منطقه گسترش دهد.
در داخل کشور دولت بعث هرگونه مخالفتی را به شدت سرکوب می کند. گمان می رود که در سال ۱۹۸۲ هزاران نفر در سرکوبی قیام اخوان مسلمین در شهر حما، جان خود را از دست داده باشند.
پس از مرگ حافظ اسد فضای سیاسی در سوریه اندکی بازتر شد و در نتیجه دهها زندانی سیاسی آزاد شدند.
اطلاعات کلی
جمعیت: 18.2 میلیون (سازمان ملل متحد ۲۰۰4)
پایتخت: دمشق
مساحت: 185.180 کیلومتر مربع
زبان اکثریت: عربی
دین اکثریت: اسلام
امید به زندگی: ۷۰ سال (مردان)، ۷۳ سال (زنان) ( سازمان ملل متحد)
واحد پول: ۱ لیره سوری = ۱۰۰ پیاستر
صادرات عمده: نفت و گاز
میانگین درآمد سالانه: 1.130 دلار (بانک جهانی 2002)
نشان حوزه اینترنت: .sy
کد بین المللی تلفن: 963+
رهبران
رئیس جمهور: بشار اسد
بشار اسد اندکی پس از فوت پدرش، ژنرال حافظ اسد در ۱۰ ژوئن ۲۰۰۰ جانشین او شد.
بشار متولد 1965 سومین فرزند حافظ اسد است. او در رشته چشم پزشکی در دمشق و لندن تحصیل کرده است.
پشار اسد پس از فوت برادر ارشدش (در یک سانحه رانندگی در سال ۱۹۹۴) که بنا بود پس از پدرش ریاست جمهوری را بر عهده گیرد - به ارتش پیوست و در سال ۱۹۹۹ به درجه سرهنگی رسید.
مبارزه بشار اسد با فساد در داخل کشور به چهره او به عنوان رئیس جمهور طرفدار نوسازی اعتبار بیشتری بخشید. بشار اسد همچنین رهبر حزب بعث و رییس کل قوای ارتش است.
نخست وزیر: محمد ناجی اوتاری
وزیر امور خارجه: فاروق الشرع
رسانه ها
اکثر رسانه ها و مطبوعات سوریه تحت کنترل دولت و حزب بعث قرار دارد. هیچ کس حق انتقاد از رئیس جمهور و خانواده او را ندارد. همچنین، مقالات مطبوعات داخلی یا خارجی که از سوی دولت تهدیدکننده و یا انتقادی محسوب شوند تحت سانسور قرار می گیرند.
در اوایل ریاست جمهوری بشار اسد مطبوعات برای مدت کوتاهی از یک آزادی نسبی برخوردار شدند. در این ایام اولین نشریات مستقل شامل سه روزنامه حزبی، دو روزنامه خصوصی و یک مجله فکاهی پس از حدود ۴۰ سال موفق به کسب مجوز شدند.
اما پس از تصویب لایحه قانون مطبوعات دیگری، محدودیتهایی برقرار شد. از جمله تمامی نشریات ملزم به کسب مجوز از شخص نخست وزیر شدند. این نشریات در صورت تخلف از مفاد این قانون تعطیل می شوند.
علاوه بر سه شبکه تلویزیونی دولتی مردم امکان تماشای برنامه های تلویزیونهای خارجی را هم دارند. آنها همچنین از اجازه نصب بشقاب ماهواره برخوردارند.
در سال ۲۰۰۲ دولت شروطی را برای اعطای مجوز به رادیوهای بازرگانی اف ام و مستقل تعیین کرد، ولی متعاقبا در پی صدور حکمی این رادیوها از پخش اخبار و یا برنامه های سیاسی منع شدند.
مطبوعات
تلویزیون
تلویزیون دولتی سوریه - پخش برنامه در داخل کشور و از طریق ماهواره به زبانهای عربی، انگلیسی و فرانسه
رادیو
رادیو دولتی جمهوری عربی سوریه - پخش از دمشق، شامل بخش خارجی رادیوی دولتی به چندین زبان از جمله انگلیسی
خبرگزاری
لبنان کشوری کوچک و کوهستانی است که تا قبل از کسب استقلال در سال ۱۹۴۳ تحت قیمومت فرانسه قرار داشت. این کشور پناهگاهی برای اقلیتهای کشورهای منطقه بوده است. در نتیجه جمعیت آن شامل فرقه های مختلف مسیحی، مسلمان شیعه و اهل سنت، فرقه دروزیه (موحدون) و اقلیتهای دیگر است.
به همین علت، سمتهای دولتی بین گروههای متعدد تقسیم شده اند. لبنان همچنین شاهد ورود تعداد بیشماری پناهنده فلسطینی به کشور بوده است. ولی اکثر این پناهندگان فلسطینی صرفا از حقوق قانونی محدودی برخوردارند.
بین سال ۱۹۷۵ تا اوایل دهه ۱۹۹۰ لبنان صحنه یک جنگ داخلی خونین بود که از آن قدرتهای منطقه، به خصوص اسرائیل، سوریه و سازمان آزادیبخش فلسطین، به عنوان عرصه ای برای منازعات خویش استفاده می کردند.
در سال ۱۹۸۲، جنوب لبنان تحت اشغال نیروهای اسرائیلی قرار گرفت. این نیروها در سال ۱۹۸۵ به منطقه ای که اسرائیل به نام "حریم امنیتی" توصیف کرده بود به تدریج عقب نشینی کردند. این عقب نشینی تا سال ۲۰۰۰ به طول انجامید.
اطلاعات کلی
جمعیت: ۳.7 میلیون (سازمان ملل متحد ۲۰۰4)
پایتخت: بیروت
زبان اکثریت: عربی
دین اکثریت: اسلام، مسیحیت
امید به زندگی: ۷۲ سال (مردان) و ۷۵ سال (زنان)( سازمان ملل متحد)
واحد پول: ۱پوند ( یا لیره) لبنانی = ۱۰۰ پیاستر
صادرات عمده: مواد غذایی و تنباکو
میانگین درآمد سالانه: 4.040 دلار (بانک جهانی 2003)
نشان حوزه اینترنت: .lb
کد بین المللی تلفن: 961+
رهبران
رئیس جمهور: ژنرال امیل لحود
لحود در ۱۲ ژانویه ۱۹۳۶ متولد شد. او فرزند ژنرال جمیل لحود است که در ایجاد ارتش لبنان و تلاشهای این کشور در راستای کسب استقلال نقش بسزایی داشت.
در سال ۱۹۶۸ او فرماندهی اولین ناوگان را بعهده گرفت، و از سال۱۹۷۰ تا ۱۹۸۳ که در مقام ریاست دفتر نظامی وزارت دفاع قرار داشت در سمتهای گوناگونی در ارتش فعالیت می کرد.
در مقام رئیس کل قوا از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۸ وی ارتش کشور را که در اثر جنگ داخلی تضعیف شده بود بازسازی کرد و آن را به صورت نیرویی سازماندهی شده و غیر وابسته به فرقه ها و گروههای سیاسی درآورد.
انتخاب لحود به عنوان رئیس جمهور در نوامبر ۱۹۹۸ مور استقبال عموم کشور قرار گرفت زیرا او به عنوان فردی وطن پرست و مبارز با فساد شهرت داشت. دوره ریاست جمهوری لحود در دسامبر 2004 می بایست پایان می یافت، اما پارلمان لبنان پس از تصویب لایحه ای بحث برانگیز در سپتامبر 2004 دوره ریاست جمهوری او را برای مدت سه سال دیگر تمدید کرد.
نخست وزیر
در اکتبر 2004 پس از استفعای رفیق حریری، عمر کرامی به پیشنهاد امیل لحود به نخست وزیری لبنان برگزیده شد.
رفیق حریری نخست وزیر اسبق لبنان که بخش عمده ای از سالهای پس از جنگ داخلی را در مقام نخست وزیری خدمت کرده بود به دنبال مخالفت با اصلاح قانون اساسی برای تمدید دوره ریاست جمهوری از کار خود کناره گرفت.
در روز 14 فوریه 2005 رفیق حریری، بر اثر انفجاری ناشی از یک خودروی بمب گذاری شده، در بیروت کشته شد.
عمر کرامی نیز در روز 28 فوریه، یعنی دو هفته پس از قتل رفیق حریری، نخست وزیر پیشین این کشور استعفای خود و دولتش را اعلام کرد.
دولت آقای کرامی تا انتصاب نخست وزیر جدید توسط امیل لحود، رییس جمهوری، اداره امور را به طور موقت در دست خواهد داشت.
رسانه ها
لبنان نخستین کشور در جهان عرب بود که به شبکه های رادیو تلویزیونی مستقل اجازه فعالیت داد. ولی دولت حق دخالت در مدیریت شبکه ها و پخش اخبار از آنها را برای خود محفوظ نگه داشته است. مالکیت تعدادی از این شبکه ها در اختیار مقامات سیاسی بلندپایه کشور است.
اولین شبکه های بازرگانی تلویزیونی فعالیت خود را در اواخر دهه 50 میلادی در لبنان آغاز کردند. "کمپانی تلویزیونی لبنان" در سال ۱۹۵۹ و "تله اورینت"، با حمایت مالی شبکه ای بی سی آمریکا، در سال ۱۹۶۲ فعالیت خود را شروع کردند.
اکثر شبکه های فعال کنونی بعد از جنگ داخلی دایر شدند و متعلق به گروههای مسلمان و مسیحی هستند. "تله لیبان" یک شبکه دولتی است که اکثر برنامه های تهیه شده در داخل کشور از آن پخش می شود. بهره گیری از تلویزیون کابلی نیز در لبنان بسیار متداول است.
شبکه تلویزیونی المنار که از سوی گروه شبه نظامی حزب الله حمایت می شود، بسیار بحث برانگیز است. دادگاهی در فرانسه پخش این شبکه ماهواره ای را به دلیل ترویج عقاید ضد یهودیت ممنوع اعلام کرد.
طی جنگ داخلی نظارتی بر شبکه های رادیویی نبود. در نتیجه بیش از ۱۰۰ رادیو مشغول به فعالیت بودند. ولی با تصویب قانونی در سال ۱۹۹۶ در ارتباط با لزوم کسب مجوز، دولت موفق به کنترل رسانه ها شد و در نتیجه تعداد رادیوهای مستقل را کاهش داد.
دهها روزنامه و صدها نشریه مقامات کشور و سیاستهایشان را مورد انتقاد قرار می دهند.
مطبوعات
تلویزیون
تله لیبان - دولتیرادیو
رادیو لیبان - دولتیخبرگزاری
